Een dag op de BDSM-beurs met Cruel Reell

Een paar weken geleden ontdekte ik het account van de bekende meesteres Cruel Reell op Twitter. Ik volgde haar, bekeek haar video's en posts en werd met elk filmpje nieuwsgieriger. Toen ik las dat ze nog op zoek was naar een slaaf voor een workshop, voelde dat als een uitnodiging recht in mijn verbeelding.

Ik schreef haar aan, meldde me aan - en ze accepteerde me daadwerkelijk. Ze koos mij voor haar workshop. Ik had geen echte praktijk, alleen fantasieën en scènes uit video's. Dus vroeg ik haar nerveus of ik een cadeautje voor haar mocht meenemen. Ze vertelde me haar favoriete parfum - dus ik ging op weg, kocht het dure parfum en liet het zorgvuldig inpakken. De kleine details, zoals een mooie verpakking, laat ik liever aan professionals over.

De spanning bouwt zich op

Hoe dichter de datum naderde, hoe meer anticipatie en angst zich vermengden. Ik bekeek meer clips van Cruel Reell - spanking, CBT, harde scènes met zwepen en paddels. Ik realiseerde me dat dit niet alleen voor de show was. Het was serieuze BDSM, met echte spankings en echte reacties.

Tussendoor schreef ik haar. Ik vertelde haar over mijn voorbereidingen, dat het parfum klaar was en dat de halsband en riem al klaar lagen. Tegelijkertijd vroeg ik mezelf af: "Had je van tevoren niet meer onderzoek moeten doen?" Maar de gedachte aan terugtrekken voelde erger dan het vooruitzicht van pijn.

De dag is gekomen ..

De zondag van de beurs was aangebroken. De workshop bullwhip was geboekt, hoewel ik eigenlijk niet precies wist wat "bullwhip" betekende. Ik had alleen een vermoeden: zweep. En niet de meest onschuldige soort.

Ik pakte het cadeautje in, deed de nekband en riem om en trok mijn beste string aan - als ik voor een bekende dominatrix ging staan, deed ik het in ieder geval niet in mijn oude broek. Met een mengeling van angst, verwachting en geheime trots ging ik op weg naar de kermis.

Op de beurs

Bij de ingang controleerde ik zenuwachtig of ik alles bij me had: cadeau, halsband, riem. Mijn handen waren bezweet, mijn hoofd zat vol. Ik liep door de gangen, zag BDSM-meubels die ik alleen maar op foto's had gezien. Mijn oog viel op een enorm Andreaskruis - ik had eerder aan zulke frames gedacht als spoorwegversperringen, maar nu stond ik er voor het eerst voor.

Mijn eerste ontmoeting met Cruel Reell

Toen zag ik haar: Cruel Reell, zittend op een bankje, in strakke paardrijkleding, zelfverzekerd en aanwezig. Mijn nervositeit sprong ineens omhoog. Ik ging naar haar toe, stelde me voor en wilde haar meteen het cadeau overhandigen. Eerste fout.

Ze hield me tegen en wees me er nuchter op dat je eerst de laarzen van je meesteres moet kussen. Mijn gezicht werd heet, maar ik gehoorzaamde haar bevel, knielde en kuste de laarzen. Pas toen mocht ik het cadeau overhandigen. Ze pakte het meteen uit - ik had geluk, het was de juiste geur. Toen stelde ze me een paar vragen. Persoonlijke vragen. Pijnlijke vragen. Precies het soort vragen waardoor je je naakt voelt nog voor je je kleren hebt uitgetrokken.

Toen was het eigenlijk tijd om me uit te kleden. Alles moest uit, behalve mijn string. Ze overhandigde me een T-shirt met de woorden "Mijn safeword is harder" erop. Ik vond het ironisch - mijn eerste keer met een dominatrix en zo'n slogan op mijn borst.

Ik knielde, ze deed me de halsband om en deed de riem om. Op dat moment was ik van haar - althans voor die dag.

[Emotie emotie_id="393" ]

Een tweede slaaf werd naast me uitgerust. Ook hij kreeg een halsband. Daarna leidde Cruel Reell ons beiden rond op de kermis. Aan een strakke leiband, in een T-shirt en string, onder vele blikken. Plotseling was ik niet alleen toeschouwer van een scène, maar maakte ik deel uit van de show.

De eerste keer bij het Andreaskruis

Na een paar rondjes door de zaal legde ze uit dat ze nu zin had in een speelkamer. Onderweg kondigde ze in nonchalante strengheid aan wat ik kon verwachten. Mijn hartslag steeg. In de speelkamer bond ze me vast aan het Andreaskruis. Armen en benen strak, het lichaam aan haar overgeleverd - geen weg terug.

Het was een beeld dat ik me vaak stiekem had voorgesteld. Nu stond ik daar vastgebonden. Ze haalde een grote peddel met noppen tevoorschijn - een gladde kant, een kant met noppen. Ik hoopte vurig op de gladde kant.

Ze begon te strelen en ik moest meetellen. Tot tien. De slagen kwamen hard, precies en deden mijn billen branden. Natuurlijk stopte het niet bij tien - bonusslagen horen gewoon bij het spel.

Zij had duidelijk plezier, terwijl ik heen en weer bewoog tussen pijn, schaamte en een vreemd gevoel van "eindelijk is het echt". Toen ze me weer van het kruis bevrijdde, was ik opgelucht - en tegelijkertijd opgewonden.

Mijn volgende taak was veel soberder: het desinfecteren van de peddel en het Andreaskruis. Het was een openbare speelzaal, dus hygiëne was een must. Daarna liepen we nog een rondje over de kermis en had ik de tijd om mijn gezichtskleur en hartslag een beetje omlaag te krijgen.

Dure frietjes

De bazin kreeg honger en we gingen naar buiten naar de frietkraam. Ik stond nog steeds buiten in alleen een T-shirt en string - bij net geen 3 graden. Maar als de bazin honger heeft, speelt de temperatuur maar een ondergeschikte rol. Ik kocht friet voor haar.

Een paar frietjes vielen op de grond. Reell beval me ze op te rapen en op te eten. Mijn maag verstrakte even, maar ik voldeed. Terug in de zaal mocht ik een paar overgebleven frietjes uit de schaal opeten. Ik was blij met elke hap.

Even later legde ze me de 'prijs' van de frietjes uit: afhankelijk van de grootte kostte elke friet wel tien happen. Met elke hap die ik nam, groeide mijn innerlijke rekening. Mijn eetlust zonk, maar er was geen weg terug - ik was niet van plan haar aanbod af te slaan.

De kooi

Terug in de speelkamer was het tijd om mijn rekening te verlagen. Ze sloot me op in een kooi. Het hoofd kon er apart in vastgezet worden. De deur klikte dicht en ze greep weer naar de paddle. Haar arm paste perfect tussen de tralies.

Slag voor slag werkte ze door de rekening heen. Ik moest tellen, de tralies voor mijn gezicht, de kooi om me heen. Soms wist ik niet zeker of ik het wel aankon. Zij daarentegen leek gefocust, bijna vrolijk. Pas toen we het nulpunt bereikten, haalde ik opgelucht adem - heel even.

Want natuurlijk volgden er nog een paar extra slagen - dit keer ook op mijn testikels en penis, met de noppenkant van de paddle. Toen ze de deur opende en me uit de kooi liet, was ik uitgeput, opgelucht en opgeladen tegelijk. De rondleiding over de beurs ging verder, dit keer met koele buitenlucht, die mijn gloeiende bips onverwacht aangenaam afkoelde.

We stopten bij een fotoshoot, waarna ze bij verschillende stands nog een paar speeltjes op me testte. Uiteindelijk gaf ze me de keuze: meer slagen of een wandelstok kopen. Mijn lichaam zat aan zijn limiet - ik besloot er een te kopen.

De nieuw gekochte stok moest natuurlijk "even getest" worden. Dus wij beide slaven stonden daar met onze T-shirts opgetrokken en leerden over de penetrerende kracht van onze nieuwe aanwinst.

Kogelzwaard workshop

Ik was bijna vergeten dat er een workshop bullwhip op het programma stond. Toen het zover was, besefte ik weer dat de dag nog niet voorbij was. De zweep is een lange zweep - niet voor bangeriken.

De workshop vond plaats voor publiek. In mijn opwinding kon ik nauwelijks onderscheiden of het toeschouwers of deelnemers waren. Cruel Reell legde de zweep uit, demonstreerde hoe je ermee zwaait en wapperde ermee in de lucht om het geluid te laten zien.

Ik kreeg een korte pauze en toen plaatste ze me in het midden. Ze zei dat ik op mijn knieën moest gaan zitten. Nog voor de eerste klap kwam, trilde ik al. Mijn lichaam was moe, mijn zenuwstelsel overprikkeld. Maar ik wilde nog steeds niet opgeven.

Ze glimlachte koel, bijna professioneel - en liet iedereen zien hoe de zweep gebruikt moest worden. De zweep sloeg om mijn lichaam, een brandende pijn volgde en vrijwel meteen verscheen er een striem. Elke slag stak, en niet alleen op het moment van impact. Ik besefte dat ik de striemen nog wel een tijdje zou zien en voelen.

Ik was bijna opgelucht dat de tweede slaaf er ook bij betrokken was. Gedeelde last is een verrassende troost op een dag als deze.

Tips voor alle niveaus - beurssessie met dominatrix stap voor stap

Rollenspel stap voor stap - afhankelijk van het niveau

Het afscheid

De beursdag liep ten einde. Na de workshop bullwhip ontsloeg Cruel Reell me. Er was geen liefdevol afscheid, geen zachte "take down". Ze bleef de stoere dominatrix, consequent tot het einde. Ik had graag langer met haar willen praten om op een rijtje te zetten wat ik had meegemaakt, maar die mogelijkheid was er niet.

In plaats daarvan sprak ik met de andere slaaf. Hij had veel meer ervaring, leek meer ontspannen en minder fysiek uitgeput. Het was goed om iemand te hebben die begreep wat er met me was gebeurd - lichamelijk en geestelijk.

Toen ik thuiskwam, wist ik dat deze dag grenzen had verlegd. Sommige in positieve zin, andere zal ik in de toekomst beter in de gaten houden. Maar één ding was zeker - ik had Cruel Reell en mezelf ervaren op een manier die ik niet snel zal vergeten.

Hier kun je zien hoe Reell ons favoriete speelgoed test - met video's.